Είμαι λογοπαθολόγος. Μέρος της δουλειάς μου είναι να διδάξω στους εφήβους στρατηγικές για να γίνουν καλύτεροι κοινωνικοί επικοινωνητές, να σφυρηλατήσουν σχέσεις με άλλους και να πλοηγηθούν αποτελεσματικά σε κοινωνικά προβληματικές καταστάσεις. Με άλλα λόγια, τους μαθαίνω πώς να είναι φίλοι.
Ως εργαζόμενη μητέρα στα σαράντα της ήταν εξαιρετικά δύσκολο να διαχειριστώ τις φιλίες μου με άλλους. Υπάρχουν τόσες πολλές μπάλες στον αέρα και πρέπει να πω ότι η διατήρηση μιας κοινωνικής ζωής εκτός του γάμου και της οικογένειάς μου ήταν μια μπάλα που έριξα τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν τόσες πολλές ώρες σε μια μέρα και τα Σαββατοκύριακα μου είναι γεμάτα με οικογενειακές υποχρεώσεις. Αγωνιζόμουν να βρω χρόνο και ενέργεια για όλα.
Υπήρχαν στιγμές (συνήθως όταν έδινα ένα μάθημα κοινωνικών δεξιοτήτων) που σκεφτόμουν τις σχέσεις μου με τους φίλους μου και ένιωθα άσχημα για τον εαυτό μου. Δεν ήμουν καλός φίλος. Δεν απευθυνόμουν συνεχώς σε ανθρώπους για να συνομιλήσω. Ήξερα ότι μια φίλη δυσκολευόταν και δεν έκανα αρκετά check in μαζί της. Αρνιόμουν προσκλήσεις για να συναντηθούμε χρησιμοποιώντας εύλογες δικαιολογίες, αλλά και δεν έκανα καμία προσπάθεια να αναδιατάξω τα πράγματα για να κάνω τους φίλους μου προτεραιότητα. Δεν έκανα νέες συνδέσεις επιλέγοντας να αποφεύγω άλλους σε σχολικές και αθλητικές εκδηλώσεις για τα παιδιά μου, καθισμένος μόνος ή στο τηλέφωνό μου. Στη δουλειά έτρωγα συχνά μεσημεριανό μόνος μου ή με την κολλητή μου. Απέφευγα την αίθουσα της σχολής, απέφευγα από συζητήσεις που δεν είχαν σχέση με την εργασία με άλλους και περνούσα το χρόνο διακοπής μου απομονωμένος στην τάξη μου. Απλώς δεν έβρισκα χρόνο για φίλους.
Και η ειρωνεία δεν μου χάνεται. Αν πρόκειται να διδάξω τους άλλους πώς να είναι καλός φίλος, μάλλον θα πρέπει να είμαι καλός φίλος.
Και δεν ήμουν.
Αυτό το χειμώνα όμως βίωσα μια κρίση. Και μαντέψτε ποιος εμφανίστηκε; Όλοι αυτοί οι φίλοι.
Οι φίλοι μου εμφανίστηκαν για μένα. Έκαναν check in, μου έστελναν φαγητό, μου έφερναν λουλούδια να μυρίσω και βιβλία για να διαβάσω. Έκλαψαν μαζί μου. Μου έκαναν το κέφι. Με άκουσαν. Πήραν χρόνο από τη ζωή τους για να επικεντρωθούν στη δική μου. Ήταν καταπληκτικοί φίλοι με κάποιον που δεν ήταν τόσο καταπληκτικός τελευταία.
Η ζωή μπορεί να τρέχει. Η μητρότητα είναι ένας μαραθώνιος δρόμος, τις περισσότερες φορές, με ρυθμό σπρίντερ. Ξυπνάμε, κάνουμε όλα τα πράγματα για όλα τα ανθρωπάκια που δημιουργήσαμε, φροντίζουμε το σπίτι μας, ίσως δουλεύουμε μια ολόκληρη μέρα έξω από το σπίτι, στριμώχνουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας (ίσως;;), πηγαίνουμε για ύπνο, αναβοσβήνει, και ξυπνάμε και πάλι. Ο χρόνος για φίλους και κάθε είδους κοινωνική ζωή εκτός αυτού μπορεί να αισθάνεται ασήμαντος, μη απαραίτητος ή ίσως ακόμη και επιεικής. Σε παρακαλώ, βρες το χρόνο. Χρειάζεσαι αυτούς τους φίλους. Και σε χρειάζονται.
Έτσι, σε αυτές τις όμορφες, γενναιόδωρες, περιποιητικές γυναίκες της ζωής μου, στέλνω ένα εγκάρδιο (και λίγο δακρυσμένο) ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Για την Αλίσια… οι πολυάσχολες ζωές μας και οι αποκλίνουσες δεσμεύσεις με άφησαν να χάσω την πρώην σύντροφο της χορευτικής μαμάς μου στο έγκλημα. Ξέρω ότι η ζωή ήταν δύσκολη και για σένα. Λυπάμαι που δεν ήμουν εκεί για σένα περισσότερο. Είμαι απίστευτα ευγνώμων που ήσουν εκεί για μένα. Θα γίνω καλύτερος στο να ανταποδώσω τη χάρη, το υπόσχομαι.
Στην Τζιλ… η ακλόνητη πίστη σου στον Θεό, στην προσευχή, στους ανθρώπους και ειδικά σε μένα ΜΟΥ δίνει πίστη. Είσαι στη ζωή μου τόσο καιρό, σε ευχαριστώ που δεν με εγκατέλειψες ποτέ. Σε χρειάζομαι τώρα, περισσότερο από ποτέ.
Στους άλλους φίλους μου που έκαναν check-in, μου έδωσαν ακλόνητη υποστήριξη, μου πρόσφεραν συμβουλές και μου έστειλαν αντικείμενα άνεσης, θα είμαι για πάντα ευγνώμων. Θα δώσω προτεραιότητα στο χρόνο μαζί στο μέλλον. Μου λείπει να μιλάω μαζί σου, να γελάω μαζί σου και να γιορτάζω τα επιτεύγματα μαζί σου. Χρειάζομαι αυτή την ενέργεια και αυτές τις καλές δονήσεις καθώς συνεχίζω να αναρρώνω.
Για τις φίλες μου των CT Working Moms… αυτή η κοινότητα συνεχίζει να είναι μια συμπονετική, περιποιητική και μη επικριτική συγκέντρωση γυναικών που είμαι ταπεινός να αποκαλώ φίλες μου. Είστε όλοι μια έμπνευση για μένα για τόσους πολλούς λόγους και σας ευχαριστώ που με φροντίζετε αυτόν τον χειμώνα.
Στους φίλους μου στη δουλειά…σας ευχαριστώ που υπενθυμίσατε σε κάποιον που έχει αρχίσει να νιώθει αόρατος ότι την αγαπούν και την χρειάζονται. Το να είμαι τυλιγμένος στην αγκαλιά σου και να με καλωσορίσω πίσω (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μετά τη σωματική μου ανάκαμψη ήταν καθοριστικός για τη συναισθηματική μου ανάκαμψη. Είμαι αποφασισμένος να βγαίνω πιο συχνά από τον χώρο μου για να σας βλέπω όλους κατά τη διάρκεια των πολυάσχολων εβδομάδων μου, ώστε να μπορώ να σας υπενθυμίσω ότι είστε αγαπημένοι και απαραίτητοι.
Και στην Τζόντι…
*Δάκρυα που πέφτουν στο πληκτρολόγιό μου καθώς προσπαθώ να βρω τις λέξεις*
Αγαπητέ φίλε,
Είσαι ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που είχα την τιμή να γνωρίσω.
Δεν μου αξίζει μια φιλία σαν τη δική σου, αλλά είμαι αποφασισμένη να μην τη χάσω ποτέ.
Για τα εκατοντάδες πράγματα που θα μπορούσα να απαριθμήσω… Ευχαριστώ.
Θυσίασες τον χρόνο σου και την ειρήνη σου για μένα, για μήνες, χωρίς να παραπαίεις ούτε μια φορά στη δέσμευσή σου να με βοηθήσεις.
Θα είμαι για πάντα ταπεινωμένος από την καλοσύνη σου, θα με δέος η δύναμή σου και θα με παρηγορεί η γνώση ότι είσαι στη ζωή μου.
Και…
Χαρούμενα γενέθλια!!
Φέτος υπόσχομαι να σας δώσω λίγη γαλήνη, ατελείωτη αγάπη και υποστήριξη και τόσο πολύ γέλιο.
Είμαι αποφασισμένος να γίνω ο φίλος που ήσουν μαζί μου.
Αξίζεις αυτό και πολλά, πολλά άλλα.
Αγάπα με
